Sapa trekking

Sapa Trekking.

Vandaag gaat gebeuren waar ik al een tijdje naar uitkijk.
We staan om 7 uur op en gaan eerst langs de markt om een rugzak te kopen en vers fruit en vlees voor 2 dagen.
Meer kunnen we niet meenemen i.v.m gewicht en houdbaarheid van het eten, het is nog altijd een graad of 30 overdag en vlees bederft snel met deze temperaturen.
De rest zullen we onderweg in de plaatselijke dorpjes die we aandoen kopen.
Ik laat mijn rugzak achter in het hotel en neem voor een paar dagen kleren mee en mijn camera, alles bij elkaar toch nog goed voor ongeveer 10 kilo met al het fruit en de groenten erbij.
Om half 10 lopen we het hotel uit en verlaten Sapa via de hoofdweg richting Cat cat waar de trail begint die ons langs alle dorpjes zal voeren.
Halverwege het pad naar Cat cat krijgen we gezelschap van 4 black hmong vrouwen die proberen ons van alles te verkopen.
Ik maak ze duidelijk dat ik niet van plan ben wat te kopen en dat we een trekking gaan doen en geen extra bagage kunnen gebruiken.
Als ze horen dat we ook langs hun dorp komen besluiten ze met ons mee te lopen en aangezien ze redelijk engels spreken lopen we gezellig kletsend de berg af richting hun dorp.
Een mooie gelegenheid om wat informatie over hun leven en gebruiken los te peuteren en voor hun om wat meer te weten te komen over mijn land en ze zijn erg geinteresseerd over onze gewoontes en gebruiken.
Ze snappen niet dat ik zonder vrouw reis en blijfen me vragen waar mijn vrouw is nadat ik ze verteld heb dat ik 2 kinderen heb.
Het woord echtscheiding komt niet in hun taal voor en de enige reden waarom de mensen hier scheiden is als 1 van de 2 overlijd.
Na een paar vergeefse pogingen geef ik het op en vertelt david ze dat mijn vrouw is overleden en dat ik daarom alleen ben.
Wat meteen een paar reacties ontlokt dat er in het dorp waar ze wonen een aantal vrouwen wonen die nog single zijn.
Precies waar ik op zit te wachten, een black hmong vrouw om mee te nemen naar nederland :-)
Ze zijn wel onwijs sterk trouwens de vrouwen hier maar daarover later meer.
In hun dorp aangekomen komen we uit bij de school van het dorp waar al een schare toeristen druk bezig is om de klassen te verstoren, door gewoon de klassen binnen te lopen en tussen de kinderen te gaan zitten om zo even een idee te krijgen van het school systeem, aangemoedigd door de hoofd van de school.
Het lijkt wel een kermis attractie en even later staan alle schoolkinderen spelletjes te doen met de toeristen op het school plein en denk ik bij mezelf dat er van leren niet veel terecht komt omdat dit dorpje onder de voet word gelopen door toeristen die ook zo nodig de cultuur willen leren kennen door een wandeling van een uurtje en later met bussen weer worden opgehaald.
Het voelt allemaal zo fake en gemaakt aan dat ik na een kwartiertje tegen david zeg laten we pleitte wezen want hier word ik niet goed van.
We verlaten het dorp en komen uit op een trail dat ons langs rijstvelden en af en toe dwars door de jungle voert, wat net breed genoeg is om achter elkaar te lopen.
En het gaat omhoog en omlaag door een schitterende natuur en hier komen we alleen buffels en af en toe locale bevolking tegen.
Dit is pittig maar ik geniet ervan en stop af en toe om een foto te maken en David houd het tempo er stevig in.
We komen af en toe door een dorpje maar hier komen we geen toeristen meer tegen, en ben ik de attractie voor de bevolking die wel geamuseerd is om die gestoorde blanke in deze contreien te zien rond struinen :-)
Rond een uur of 1 maken we een stop in een klein winkeltje waar ze spullen verkopen voor de plaatselijke bevolking en gaat david aan de gang om een maaltijd voor ons klaar te maken.
Ondertussen loop ik wat rond en maak wat foto's en raak in gesprek met een 13 jarig black hmong meisje wat verbazingwekkend goed engels spreekt.
Ik nodig haar uit om de lunch met ons te delen wat ze graag aan neemt en ze vertelt honderd uit over het leven in het dorp waar ze woont en ze vraagt me het hemd van het lijf over hoe het leven in nederland is.
De cultuur verschillen zijn enorm maar dat wist ik al, hier draait alles om de familie en de kinderen hier hebben een levens lange schuld aan de familie.
Respect voor de ouders betekent ook dat ze verplicht zijn om hun leven lang voor hun ouders te zorgen en als ze trouwen dat de ouders bij hun komen inwonen en ze ervoor moeten zorgen tot ze de pijp uit gaan.
Iets doen tegen de wil van de ouders in betekent verstoting en de hele familie keert zich dan tegen je.
Ik vraag haar of ze een vriendje heeft en ze vertelt me dat dat niet mogelijk is bij de hill tribes en ook niet voorkomt bij hun.
Ze hebben ook geen keuze om zelf hun man te kiezen want dat word voor ze gedaan, maar bij hun word er pas getrouwd als ze 18 zijn en dat komt alleen maar omdat de vietnamese regering daar tegenwoordig streng op toe ziet en aangezien elk dorp onder strenge controle van de regering staat word dat tegenwoordig aardig na geleefd.
Ik vraag haar hoe het zit als vrouwen moeten trouwen met een man die ze helemaal niet zien zitten of een man die ze heel slecht behandeld ?
Ze verteld me dat als de vrouw na 2 dagen nog steeds huilt als ze net getrouwd zijn dat dan het huwelijk ontbonden word en de man zijn bruidsschat van 2 varkens en een buffel kwijt is.
Maar volgens mijn gids David komt dit maar in enkele dorpen voor en is een huwelijk eenmaal gesloten dan zit je er aan vast voor de rest van je leven.
Tenzij je de man bent en je bijvoorbeeld een vrouw neemt die niet hard genoeg werkt of geen kinderen kan krijgen dan kan je haar terug sturen naar haar familie en een andere vrouw nemen.
Op zich klinkt dat niet verkeerd :-) hahahahahahaah geintje.
Verder is de man in alles heer en meester en is de vrouw gewoon een sloof die heel veel werk verzet in het gezin.
Ik zie ze de hele dag aan het werk van huishoudelijk werk tot bomen kappen en verslepen en ze lopen de hele dag met zware manden op hun schouders.
Na de lunch nemen we afscheid van de mensen waar we hebben gegeten en maak ik nog snel een paar foto's en wens het meisje een goed leven toe en bedank haar voor het gesprek.
We hebben nog een aardig eind te gaan en we beginnen meteen in een stevig tempo om voor het vallen van de avond het dorp te bereiken waar we in een homestay gaan overnachten.
Om een uur of 4 in de middag komen we bij een hangbrug over de rivier en aan de andere kant staat het huis waar we overnachten.
We hebben er ongeveer 20 km op zitten en tot mijn verbazing voel ik me totaal niet moe, ondanks het zware terrein en het constant dalen en stijgen van de trail.
We maken kennis met het gezin dat bestaat uit de ouders en 2 kinderen en ze hebben een terras dat uit kijkt over de rivier en 2 hangbruggen die door de locale bevolking gebruikt word om de rivier te crossen.
Gelukkig hebben ze in de homestay een generator zodat we in de avond niet aangewezen zijn op kaarslicht.
Tijd om een duik te nemen in de rivier en alle stof van vandaag van me af te spoelen.
Na een half uurtje lekker spartelen in de rivier word het tijd om het eten klaar te maken, maar david zegt dat hij dat doet dus installeer ik mezelf met een lekker koud biertje op het terras en heb een mooi uitzicht op de hangbrug die nu constant gebruikt word om het vee en hout van de ene naar de andere kant te transporteren.
Het lijkt wel spitsuur en ik zie veel mannen die zware balken hout de berg af slepen en vrouwen die met vrachten brandhout op hun rug de brug oversteken naar hun dorp aan deze kant van de rivier.
Een groepje meisjes met manden op hun rug gevuld met bamboe en brandhout maakt een stop net over de brug en doen onderling wedstrijdje door aan de stalen kabels aan het eind van de brug omhoog te klimmen en kijken wie het verst komt en het snelst is.
Ik schat ze tussen de 8 en 10 jaar en ze klimmen net zo behendig als kleine aapjes en ze hebben de grootste lol onderling.
Even later komt er een vrouw met een flinke bos brandhout op haar rug gebonden en als ze de brug over is zet ze haar vracht neer om even uit te blazen.
Ik vraag of ik even mag proberen hoe het aanvoelt met zo'n vracht op je rug en ze helpt me om de banden over mijn schouders te doen.
Fuck dat is minstens 25 a 30 kilo en daar lopen ze de hele berg mee op en af en ze komt nog niet eens tot mijn schouders kwa lengte.
Dit berg volk is ontzettend taai en sterk en als ik later een groep mannen na het werk een bad zie nemen in de rivier valt het me ook op dat de mensen hier geen grammetje vet op hun lijf hebben en allemaal heel gespierd zijn en dan bedoel ik niet sportschool kwaliteit.
Klein en pezig en overgewicht zie je hier niet, maar dat kan ook niet anders als je ziet wat de mensen hier eten en wat voor zware arbeid ze elke dag verrichten van heel vroeg in de ochtend tot begin van de avond.
Het is hier werken eten en slapen en iets anders kennen ze ook niet.
We eten gezellig gezamelijk met het gezin en bij het eten komt de sterke drank weer te voorschijn en duik ik een uurtje later mijn bed in na een shotje of 10 van de rijst brandewijn die iedereen hier zelf stookt.

De volgende ochtend ben ik om 6 uur al wakker en is de heer des huizes al de berg op om bomen te kappen en krijg ik van Io zo heet zijn vrouw een bak lekkere hete thee voorgeschoteld.
Ik ga lekker buiten in het opkomende zonnetje zitten en zie de 1 na de ander de brug oversteken en de berg oplopen voor de houtkap waar ze hele dag mee bezig zijn.
Mijn beenspieren voelen best wel stijf aan en ik probeer door een beetje te stretchen de boel wat los te maken.
Een uurtje later komt david zijn bed uit en na ook een bak thee te hebben gedronken gaat hij aan het ontbijt beginnen wat bestaat uit een grote kop noedelsoep met vlees en groenten erin wat over was van het dinner van gisteravond.
Ik krijg het amper door mijn strot heen zo op de vroege ochtend en laat ook meer dan de helft staan.
Ik ben gek op het eten in azie maar niet voor mijn ontbijt.
Na het ontbijt nemen we afscheid en volgen het trail dat nu weer flink berg opwaarts gaat voor onze volgende bestemming.
Na een paar kilometer zwaar stijgen steekt opeens een oude bekende de kop op en voel ik dat ik een zware hartritme stoornis heb waarschijnlijk door de zware inspanning.
Ik zeg tegen david dat we even rustig aan moeten doen omdat de belasting te zwaar voor me is en dat het tempo omlaag moet.
Niet dat het veel helpt want mijn hartslag blijft veels te hoog en heel onregelmatig.
We lopen nog een uurtje verder en komen aan bij een huis in the middle of nowhere en het blijkt het huis te zijn van een medicin woman en haar gezin.
We maken daar een stop en david stelt voor om een kruidenbad te nemen in een grote ronde ton die gevuld word met heet water dat van gekookte geneeskrachtige bladeren en planten afkomstig is.
De vrouw begint meteen een ton te vullen met bladeren en planten en verhit dat met een vuur dat onder de grote ton aangestoken word.
Het duurt ruim een uur voor het klaar is en wij begeven ons naar de ruimte waar verschillende tonnen staan waar je in moet plaats nemen die dan gevuld worden met dat kruidenwater.
Ik pas er amper in en kan net helemaal samen geperst op de bodem zitten met mijn knieen helemaal opgetrokken tegen mijn boven lichaam, terwijl david met zijn iele vietnamese lichaam bijna kan zwemmen in zo'n ton :-)
Maar het is wel heerlijk relaxed en ondanks mijn verkrampte houding houd ik het een half uurtje uit voordat ik eruit klim om mijn verkrampte beenspieren te strekken.
We hebben nog ongeveer 15 km te gaan en het word tijd om weer op pad te gaan, maar gelukkig gaat het vanaf nu meer berg afwaarts dan berg opwaarts.
Het heeft voor mijn hart ritme stoornis niets geholpen en ik heb zoiets van jammer dan maar ik ga echt niet opgeven en trek me er verder ook niet veel van aan.
Helaas denkt mijn lichaam er anders over en ik merk dat mijn bloed suiker flink aan het dalen is door de extra belasting en voel langzaam alle energie uit mijn lichaam gezogen worden.
Tijd voor lunch om even bij te komen en energie aan te vullen en weer op krachten komen.
Na het eten gaat het wel weer maar ik voel aan mij been spieren dat ik ze zwaar belast heb en we moeten nog een eindje.
Als we uiteindelijk aankomen op de plaats van bestemming ben ik helemaal kapot, ik heb het gevoel dat ik mijn hamstrings helemaal kapot gelopen heb en vrees het ergste voor de volgende dag ook omdat ik ondertussen snot verkouden ben geworden en het gevoel heb dat ik een griepje onder leden heb.
David liep al dagen te kuchelen en te rochelen en ik ben bang dat hij me aangestoken heeft.
We besluiten om een kip te kopen voor het avond eten en het huis naast de homestay waar we verblijven verkoopt kippen.
Even later komt er iemand aan zetten met een kip en david betaald de vrouw en geeft mij de kip waarvan de poten zijn samen gebonden en zegt hou even vast.
Daar sta ik dan met een spartelende kip in mijn handen terwijl hij voor de kip betaald.
Hij neemt de kip van me over en vraagd me om mee te lopen naar de keuken, waar hij een vlijmscherp mes pakt en aan mij overhandigd en me vraagd om het beest de keel door te snijden.
Ik twijfel heel even maar dit is een ervaring waar ik niet op zit te wachten en ik geef hem het mes terug en zeg doe het ff lekker zelf.
Hij roept de vrouw van de homestay erbij en terwijl zij de kip zijn strot door snijd en het bloed op vangt in een kommetje zit david zich rot te lachen terwijl het beest stuiptrekkend de pijp uit gaat.
Zie de foto´s op mijn site.
Ik moet wel zeggen dat de kip uitstekend smaakte.
Ik voel me eigenlijk te moe om te eten en om half 8 kruip ik al mijn bed in en lig te klapperen van de koorts.
De volgende ochtend voel ik me een stuk beter maar mijn strot voelt aan als schuurpapier en ik heb een flinke loopneus.
Gelukkig geen koorts maar vandaag komt het zwaarste stuk van de trip want we moeten nu een berg over van ruim 2000 meter hoog en mijn linker hamstring voelt aan alsof er een olifant op heeft geslapen.
David ziet er ook niet al te best uit en heeft een naar hoestje, maar ondanks dat besluiten we om toch gewoon verder te gaan met de trekking.
Het ontbijt bestaat uit de restjes van gisteravond en ik heb weer moeite om het door mijn keel te krijgen.
3 keer per dag warm eten is iets waar ik niet aan kan wennen en zeker in de ochtend heb ik geen trek in warm eten.
Ik prop zoveel mogelijk naar binnen en een uurtje later gaan we op weg op zoek naar de trail die ons over de berg moet voeren.
Als we daar aankomen en zien wat ons te wachten staat zakt de moed me in de schoenen, dit pad gaat stijl omhoog en ik heb nu al moeite met mijn ademhaling omdat mijn neus helemaal verstopt zit.
Na een half uur klimmen kan ik niet meer, ik loop te hijgen als een bejaarde en mijn hartslag zit rond de 200 voor mijn gevoel en met mijn linker been kan ik amper kracht zetten.
Ik zie dat david er ook niet veel heil meer inziet maar hij zal niet klagen dat zit gewoon niet in zijn aard.
Ik zeg hem dat ik het voor gezien houd en niet verder kan en wil, want dit is onverantwoord en ik weet dat als ik toch door zet dat ik mezelf helemaal kapot loop.
We lopen op ons gemak terug naar de homestay en in overleg met de eigenaar laat we ons per motorscooter terug brengen naar Sapa 40 km verder op.
Terug in het hotel waar ik mijn spullen had achter gelaten bestellen we meteen trein tickets om dezelfde avond nog de nacht trein terug te nemen naar Hanoi.
Jammer dat die griep roet in het eten gooide want op zich vond ik de trekking schitterend en ik kom hier zeker nog een keer terug om het opnieuw te proberen.
Momenteel zitten we op Cat ba island helemaal in het noord oosten van vietnam en blijven hier een tijdje tot we die griep kwijt zijn en verdoen onze tijd met lekker op het strand liggen en met scooters het eiland verkennen.
Het is een schitterend eiland dat makkelijk kan concureren met de eilanden van thailand kwa natuurschoon en de mensen zijn hier overwegend heel vriendelijk maar duidelijk nog niet zo gewend aan toeristen.

Ik houd jullie op de hoogte