Noord Vietnam

Noord Vietnam.

Op veler verzoek heb ik besloten om door te gaan met mijn blog.
Ik zou het erg leuk vinden om ook eens te horen hoe het jullie in nederland vergaat want ik heb tot nu toe maar heel weinig reacties gekregen op mijn verhalen.
Met name de mensen die ik als mijn vrienden beschouw hebben nauwelijks iets van zich laten horen en dat geeft mij heel sterk het gevoel van uit het oog uit het hart.
Gewoon een paar regeltjes hoe het gaat is genoeg zodat ik ook op de hoogte blijf hoe met jullie leven gaat.
Mocht dat te veel moeite zijn laat dan maar gewoon zitten, dan weet ik wat voor waarde ik aan de vriendschap kan hechten.

Hanoi:
Aangekomen op het vliegveld ga ik op zoek waar de locale bussen staan voor mijn vervoer naar the old quarter in het centrum van hanoi.
Ik had al gelezen en gehoord dat de taxi's je een poot uitdraaien en gerust 15 tot 25 dollar rekenen voor dat ritje van 35 km.
De eerste de beste vietnamees die ik aanspreek is heel behulpzaam en brengt me naar de plek waar al een bus staat te wachten.
De airport shuttle bus en het ritje kost me ongeveer 1 1/2 dollar en doet er bijna net zo lang over.
De rit naar de stad is echt overweldigend door de chaos van het verkeer, overal waar je kijkt rijden scooters en het lijkt wel of iedereen geobsedeert is in het gebruik van de claxon want het is echt een kakefonie van geluid.
Eenmaal in the old quarters aangekomen word ik de bus uitgeschopt en de chauffeur wijst me de richting aan waar ik naar toe moet voor een hotel.
Wauw dit is echt een gekkenhuis, de stad heeft 6 miljoen inwoners en het lijkt wel of ze allemaal even langs komen om mij te komen bekijken :-)
Het eerste kruispunt wat ik over wil steken heeft stop lichten die iedereen negeert en alles rijd kris kras toeterent door elkaar heen en ik sta echt een volle minuut te kijken of er een gaatje komt waar ik door heen kan.
Vergeet het maar het is een constante stroom van verkeer en op een gegeven moment stap ik gewoon de weg op en blijf doorlopen tot ik aan de overkant ben.
Zeker een bescherm engeltje want ik bereik heelhuids de overkant en achter me raast alles gewoon verder.
Na nog 3 kruispunten bereik ik een straat vol met hotels en hostels en stap de eerste de beste binnen waar ik een kamer krijg voor 15 dollar per dag op de 4de verdieping.
Hier blijf ik voorlopig 3 nachten en ben van plan om op mijn gemak Hanoi te gaan bekijken.
De volgende dag heb ik jullie al beschreven in mijn vorige blog dus ik zal verder gaan met de dag dat ik met mijn gids David zijn familie op het platteland ga bezoeken.
We hebben om 9 uur afgesproken en kwart voor negen staat hij al voor mijn hotel en lopen we richting het bus station om met de locale bus naar zijn huis te gaan.
Na een ritje van een kwartier moeten we over stappen op een halte vlakbij een stel universiteiten en het is daar een chaos van mensen, tientallen bussen die daar aankomen en vertrekken en duizenden studenten die elkaar verdringen voor een plekje in de bus.
En veel zakkenrollers maar daar vertel ik zo meer over.
We gaan zitten op een bankje en naast mij zit een hele mooie chick met een mondkapje voor en ik vraag haar of ze ziek is.
Ze schiet in de lach en in heel redelijk engels zit ik een half uur lang lekker met haar te kletsen en laat ik 2 maal de bus die we moeten hebben gaan omdat ik geen haast heb en het gewoon een leuke meid is om mee te praten.
Nana heet ze en ze studeert communicatie en is heel nieuwschierig naar mijn land en wil er alles over weten.
Uiteindelijk besluiten we de volgende bus die aankomt te nemen en nemen we afscheid van nana na eerst snel telefoon nummers te hebben uitgewisseld.
Voor de ingang van de bus is het al een hele chaos en iedereen probeert te gelijk naar binnen te komen en dat is duwen en trekken geblazen.
Vlak voor mij staat een jonge studente en opeens slaakt ze een gil en ik zie dat een gozer zijn hand uit haar tas haalt met haar portomonee in zijn hand.
Zonder nadenken schop ik hem keihard onderuit en de menigte stort zich onmiddelijk op hem en kunnen david en ik ongehinderd de bus in stappen.
We staan amper binnen en de deuren gaan al dicht en de bus begint te rijden, jammer ik had graag willen hoe het afgelopen was met die zakkenroller.
Volgens david staat hem niet veel goeds te wachten want meestal als er een betrapt word leeft eerst het publiek zich op hem uit voor hij word over gedragen aan de politie.
Na een rit van een uur in een veels te volle bus stappen we uit bij de eindhalte en nemen we een motor taxi voor het laatste stukje.

Op het platteland van noord vietnam.
Hier is het net of je terug gaat in de tijd en voor mijn gevoel is dit het soort gebied waar mijn ouders hun jeugd hebben doorgebracht 60 a 70 jaar geleden.
Geen auto's en af en toe iemand op een scooter, maar overwegend rustig stil en echt een boeren dorp met allemaal smalle straatjes met heel veel weilanden waar rijst geteeld word en diverse soorten groenten en het ademt allemaal een sereene rust uit.
We gaan eerst naar david zijn huis zodat ik kennis kan maken met zijn zusters en zijn vader.
Daarna neemt hij me mee voor een rond leiding door zijn dorp en iedereen is echt nieuwschierig en ik kan merken dat hier niet vaak buitenlanders zijn geweest, sommigen staan me aan te staren of ik een wezen van een andere planeet ben.
Ben ik eigenlijk ook maar dat hoeft verder niemand te weten.
We gaan de rijstvelden in en ik krijg een uitleg over het proces dat ze daar gebruiken om rijst te telen en vervolgens laat hij me diverse soorten groenten zien die bij hun op het platteland worden geteeld
En iedereen die we tegen komen moet ik kennis mee maken en heeft wel wat te vragen of te vertellen.
We bezoeken ook een kerkhof en het valt me op hoeveel mensen daar rond.hangen compleet met hun vee dat daar als functie heeft om de graven van gras te ontdoen want die worden verder niet bij gehouden door mensen.
En ik krijg een hele uitleg over de rituelen van hoe het er aan toe gaat als er iemand dood gaat en waarom mensen nep geld verbranden bij de graven van de doden.
Volgens hun leeft de ziel van de overledene verder op het kerkhof en de geld verbranding en andere nep dingen heeft tot doel om het de overledene aan niets te laten ontbreken.
Als het donker is waagt ook niemand zich in de buurt van het kerkhof want ze geloven hier heel sterk in geesten.
Na een maaltijd die david kookt besluiten we om terug te gaan naar Hanoi en na een gezamelijk diner in een vis restaurant zoek ik mijn hotel op want ik heb de nachten ervoor slecht geslapen vanwege de constante herrie van verkeer en mensen dat dag en nacht door gaat.
Na weer een hele korte nacht ga ik de volgende dag met david naar het station om kaartjes te kopen voor de nacht trein naar Sapa helemaal in het uiterste noorden waar alle berg volkeren wonen.
Wat ik bijna vergeet te vertellen is dat meerdere keren per dag de bevolking gehersenspoeld word met regerings propoganda dat uit grote luidsprekers die overal in de stad hangen komt.
Op vaste tijden leest iemand allemaal rommel voor waar geen hond naar luisterd en dat word dan afgewisseld met katte gejank wat ze hier muziek noemen en het geeft bij mij het gevoel alsof ik in de jaren 50 in de sovjet unie leef.
Eigenlijk wel gek dat Vietnam met een bevolking van 86 miljoen inwoners, gecontroleerd en bestuurd word door 3 miljoen mensen die lid van de communistiese partij zijn en die alle macht en alle geld hebben.
En als ik de reacties hoor van de mensen die mond durven open doen, maar niet in het openbaar krijg ik sterk het idee dat vietnam een kruitvat is die op het punt staat te ontploffen.
Alles draait hier om controle en uit oefenen van macht waar je als toerist niet veel van merkt tot je met mensen praat die in besloten kringen hun ongenoegen uitten.
En hun mening niet onder stoelen of banken steken.
En hun dagelijkse leven word helemaal beheerst door het uit oefenen van controle op alles en iedereen ook onderling tot aan de familie banden aan toe.
Pas nadat david mij diverse voorbeelden geeft valt het mij ook op hoe erg het hier is en het gaat er gewoon openlijk aan toe.
Ik zal later wel met voorbeelden komen wat ikzelf heb mee gemaakt.
Die avond pakken we om half 9 de trein naar Lao cao om daar om half 6 in de ochtend aan te komen en vandaar is het een uurtje met de bus naar Sapa wat midden in de bergen ligt op een hoogte van 1600 meter.
Wat me onmiddelijk opvalt is het temperatuurs verschil, het is hier stukken frisser dan wat ik de afgelopen 7 weken heb mee gemaakt en voor mij is het een verademing want ik was de hitte wel een beetje zat.
David weet een prima hotel want hij is hier 3 jaar gids geweest en we krijgen een kamer op de 4de verdieping met uitzicht op de hoogste berg die bijna 3200 meter hoog is.
David heeft weinig geslapen in de trein en besluit om eerst een paar uur te gaan pitten maar ik ben klaar wakker en wil de stad in.
Het is zaterdag en dat is de dag dat alle hill tribes uit de buurt de stad aan doen om hun waren aan de man te brengen en er zijn ontzettend veel Black Hmong en Red Dao vrouwen in de stad en tussen door zie je ook Blue Hmong en Flower Hmong vrouwen lopen.
En het zijn bijna alleen maar vrouwen en meisjes die je ziet ik heb geen idee waar de mannen uit hangen maar het is een bont gezelschap en de klederdracht is schitterend om te zien.
En iedereen die je aanspreekt heeft als openings zinnetje Wanna buy from me ?
En vervolgens toveren ze allerlei spullen te voorschijn die ze in mooie zelfgemaakte gekleurde tassen te voorschijn toveren.
Alles is handwerk en ziet er schitterend uit maar ook alles is hetzelfde wat ze proberen te verkopen van sieraden tot kleden en diverse soorten kleding.
Helaas kan ik nooit beslissen en sla alle aanboden af waarna ze vrolijk verder lopen naar de volgende toerist en het ritueel gewoon opnieuw begint.
En als ze een slachtoffer vinden die echt interesse heeft staan er binnen de kortste keer nog 10 anderen bij die het slachtoffer belagen onder hun zelfgemaakte rommel.
Wel amusant om te zien en het geeft mij alle gelegenheid om foto's te maken zonder dat ik zelf lastig gevallen word.
Met de name de jongere vrouwen spreken soms heel redelijk engels alhoewel ze totaal geen scholing hebben gehad en niet kunnen lezen en schrijfen en vaak niet eens de vietnamese taal spreken.
Ze pikken het van jongsaf aan op van de toeristen en zelfs kinderen van een jaar of 4 a 5 doen volop mee aan de verkoop van de spullen voor de familie.
En het valt me ook op dat bijna iedereen met een baby op zijn rug loopt en bij navraag krijg ik te horen dat de meisjes in de stammen met 12 a 13 jaar al trouwen en velen van hun met 14 jaar al hun eerste baby krijgen.
En alle huwelijken zijn gearrangeert door de ouders en zijn voor het leven.
Echtscheidingen kennen ze niet en waar je gedwongen mee trouwt zit je voor de rest van je leven aan vast.
Dan ben je toch wel weer blij dat je in nederland woont tenzij je in staphorst woont natuurlijk want daar stikt het ook van de inteelt kijk maar naar de familie Balkenende.
En huwelijken met leden van andere stammen komt ook niet voor en word ook niet getolereerd en is zo wie zo al een probleem want elke tribe heeft zijn eigen dialect en stamt allemaal af van chinese dialecten.

Ik heb vandaag tijdens mijn rit met de motor naar plaatsen waar geen toeristen komen nog iets mee gemaakt wat ik voor mijn volgende blog bewaar, het is een mooi voorbeeld van controle door regime wat ik aan den lijve heb ondervonden en wat er bijna voor zorgde dat mijn gids werd gearresteerd en ik gedwongen het dorp moest verlaten.

Morgen vertrekken David en ik voor een 5 daagse trek in de bergen en de jungle waar we van berg dorp naar berg dorp trekken en eten en slapen bij de plaatselijke tribes en waar zelden nog toeristen geweest zijn.
We nemen kruisbogen mee om te jagen en hengel spullen om te vissen in de rivieren en het beloofd een pittig tochtje te worden, waarbij we tussen de 15 en 20 km per dag gaan afleggen en lange tijd de grens met china blijven volgen tot we afzakken naar het zuiden en de beschaving weer opzoeken.
Het lijkt me echt zo vet om een dag of 5 of langer als het bevalt om tussen die mensen te leven en ben benieuwd of ik het vol houd om een kleine week zonder enige comfort als een van hun te leven.

Dus mijn volgende blog word over een week of zo en als jullie niets meer van me horen kom me dan niet zoeken want dan heb ik waarschijnlijk besloten om hier te blijven wonen :-)
Dan zoek ik wel een lief Hmong meisje uit ga ik mijn tijd besteden met kleine Hmong babietjes te maken, heheheheheheh

Groeten uit Sapa